Pierwsze wrażenie jest nawet przyjemne. Kostka lodu chłodzi skórę podróżnika gasząc moc podniecenia wywołanego Nieznanym i Nieodkrytym. Po półgodzinie na piszczelach miałam już kubły lodu i wszystkie możliwe ubrania w użyciu. I co z tego, że zadbano o Plecaczek-Świeżynkę, jak przykrótkie spodnie motocyklowe naciągnął po pachy?!
I tak zaczęły się moje wielkie wakacje Anno domini 2011.
W liczbie 2 osobników rodzaju ludzkiego (żadne homo i nie sapiąc), pierwszego dnia lipca, o godzinie, która nie istnieje na niektórych zegarkach, zapakowaliśmy świeżo wypoczęte pośladki (w liczbie 4) na jednoślad obładowany tobołami niczym zwierzę juczne:
Pokaz wielkości tęsknoty na rozciągniętych w boki ramionach przez tych, co nas żegnali, rozpoczął Podróż w Nieznane. Bez planu, jedynie ze szkicem pomysłu i stadem pragnień w tym, co pod kaskami.
Punkt pierwszy Wyprawy, i ostatni z pewnych, to Bieszczady. Wieczór dnia pierwszego i poranek dnia kolejnego, to spowite we mgle nieograniczone lasy porastające zbocza gór; cisza przenikająca na wskroś; szemrzące potoki. I wcale nie zrobiły na nas wrażenia. Skąd! Wprawiły w osłupienie. Zachwyciły nas też owce głaszczące pierzem czarnego rumaka Kierowcy. Pierze się sypie, deszcz zacina, a Plecaczek się głowi jak spośród tych baranów wyłowić Kierowcę, bo ten jakoby zlał się z otoczeniem. Kamuflaż naturalny-idealny!
A propos kamuflażu. Na dzień dobry Wyprawa zadrwiła z nas bajkowo.
Bob Budowniczy i Kaczka Dziwaczka w wersji ?schnącej?
spoczęli na wypoczynek w Dużych Wyjcach, zwanych Wielkowyje. Czy gdzieś tam. Zaczęło się wesoło.
2/ Dzień Decyzyjny
Dzień drugi nie przywitał nas ulewą, a jedynie pluskaniem o blaszany parapet naszej rezydencji.
I ta doba jakoś minęła, uff. Za zaskakujący pomysł Rumunii, który przyszedł do głowy znienacka przy herbacie w Komańczy, Kierowca-Pokutnik, odstał swoje w kącie.
Kierunek został więc obrany. Bezdyskusyjnie. Ruszyliśmy w Nieznane. Czasem tylko nogi drętwiały na słowackiej ziemi,
Kierowcy zapominali o Plecakach, a na niebie tworzyły się piękne czarne chmury. Deszczowe takie. Kierowca chcąc dostarczyć wrażeń towarzyszowi niedoli, wbrew całej reszcie słonecznego nieboskłonu, ruszył z impetem w tę czarną dziurę. Po odważnym, a jakże!, przyjęciu na klatę urwanej chmury, niebo sprezentowało nam cudny zachód słońca nad sklepem sieci Tesco. Ja, niczym niezła foczka
i On - cudownie pachnący wilgocią, mogliśmy rozkoszować się pięknem świata w iście romantycznych warunkach na granicy słowacko-węgierskiej. Summa summarum skończyło się najdroższym noclegiem w obawie przed katarami, głowobólami i pociągającymi nosami.
I to był już Tokaj. Nie wypadało więc odmówić grzania się białym, choć żółtym, węgierskim winem.
3/ Dzień Trzeci - Winny
To się pogrzaliśmy. Również cały kolejny dzień. Mżawka była, nie ma co jechać
% 
4/ Czwarty
A następnego dnia morze. Morze słoneczników. Całe Węgry.
A przepraszam! Było jeszcze coś! Big Hungarian Nothing (tłum. Wielkie Węgierskie Nic), czyli Puszta. Jak nazwa wskazuje-pusto, droga i step.
Ale załatwiliśmy sobie chociaż anioła stróża. Ma na imię Turul i, poza nami, cały naród madziarski pod swoimi skrzydłami.
Na Węgrzech drętwi towarzysze
i drogi donikąd.
Lecimy do Rumunii nocą. Rozbijamy się, tzn. namiot rozbijamy, w chaszczach przydrożnych. Rano się okaże, gdzie tak naprawdę wylądowaliśmy. Póki co - trawa do pasa.
5/ Piąty - Pierwszy Rumuński
Dzień dobry, chociaż już piąty! I stado białych kulek na horyzoncie! Z tej kupy białych piłeczek wyłoniły się czarne, królicze uszy i dały się poznać jako osioł pasterski. I tej wersji będę się trzymać! Miał wielki zad i nie skakał jak kozica. Rumuni mają osły pasterskie i kropka. Flora poznana, fauna we wszystkich zakamarkach ubrań i ciała (trawa po pas!), czyli wszystko w normie. Można ruszać w drogę.
Garść pierwszych wrażeń: Rumuni zaciekle budują autostrady, sklepy mają wypasione,
a i oryginalności nie można im odmówić.
Chociaż bywa, że z tym narodem nie ma żartów?
Wjeżdżamy więc na tajemnicze włości hrabiego Drakuli. I już pierwszego dnia poczuliśmy nieprzewidywalność tej ziemi. Po stopniowym zmianie krajobrazu z wiosek przygranicznych
na wioski górskie
zaczęliśmy zdobywać pierwsze szczyty. Górskie.
Kręcimy się po zakrętach w górę i w górę. Słońce raczy nas swym uśmiechem, a w dolinie przełęcz zdaje się mrugać między drzewami. Z zamiarem utrwalenia rzeczy nietrwałych nakazuję postój na najbliżej nadającym się ku temu poboczu. Nakazuję? definitywnie zarządzam! I stało się. Zaćmienie umysłu. Totalne. Zapomniałam, ja górołaz, że pokora to cnota, której góry wymagają najpierwej. Odpowiedź na moje zawołanie przyszła lada chwila. Mgła. Więcej mgły. Ekhem? Ściana mgły! Widoczność na parę metrów. Już prawie, prawie na szczycie góry? I jak nie lunie! Wdziewamy kondomy! Zdążyliśmy się ubrać równo z końcem ulewy. Mija 10 minut? i znowu słońce, konie na zboczach, soczysta zieleń na stokach? Sielanka.
Tylko nurt rdzawej rzeki i jej koryto, które podwoiło swą objętość, przypomina o deszczu.
Powiadają, że w Rumunii strasznie, niebezpiecznie, ?nie jedźcie, jak chcecie wrócić cali? usłyszeliśmy w Bieszczadach od miejscowych autochtonów. Nastawieni więc z dozą ostrożności i świadomi, że pewne straty będzie trzeba ponieść. Chociaż spójrzmy prawdzie prostu w oczy? straty? Ot dziurka w bagażu i trochę przetartych ubrań. Bywa i tak, że torba podróżna zmienia konsystencję ze stałej na ciekłą i ześlizguje się z bagażnika. Zatrzymujemy się, mocujemy, wiążemy linki. Przejeżdżające auta zatrzymują się i oferują pomoc. Pojawiają się chłopi z pobliskiego pola. Mit uznajemy za obalony! W tym kraju nie stanie nam się żadna krzywda! Cytując Andzika (chapeau bas! za wyprawę i opis, Samotny Wilku): ?Bądź człowiekiem, spotkasz ludzi.?
Ciekawostka: Rumuni nie tracą czasu na coś, na czym mogą go zyskać. Dlatego też bożonarodzeniowe, czy też noworoczne światełka wiszą tam cały rok! Niebiesko-żółto-czerwone proporce, rozwieszane wzdłuż drogi, dają poczucie majestatu, gdy się pod nimi przejeżdża
Żeby jednak nie było tak słodko i kolorowo, musi być też dreszczyk emocji.
Kiedy po wielu miesiącach myślę o tym wieczorze, widzę go w sepii (o ile można myśleć odcieniami). Spacer po Sebes. Budynki i domy wyglądają jak ociosane betonowe kloce. Ustawione rzędem nie pozwalają zajrzeć choćby na milimetr do wnętrz podwórek. Ani źdźbła przerwy między domostwami, szczelnie zamknięte okiennice i wieża kościoła, typowo transylwańska, nie pozostawiają ani krzty pola do popisu wybujałej wyobraźni(zdjęcie wprost z internetu).
Ciarki na mym małym plecaczkowym ciele czuję do dziś.
I wtedy pojęliśmy, co oznacza, nie do końca zrozumiałe do tej pory, pojęcie ?rumuński pies?. A raczej horda wściekłych i żądnych krwi psów, która zmusiła nas do baaaardzo pospiesznego odwrotu do motelu na przedmieściach. Michał Kruszona, w książce Rumunia. Podróże w poszukiwaniu diabła, którą przeczytałam znacznie później, opisując bukaresztańskie psy, mówi nawet o rasie canis bucarestiensis. Określa nim zwierzę aktywne w nocy, polujące w stadach po kilkanaście sztuk. (Uwaga! wtrącenie historyczne) Skąd rumuńskie bezdomne psy w takich ilościach? Otóż, po trzęsieniu ziemi w 1977 roku, kiedy zniszczeniu uległo wiele domów, dyktator zaczął wcielać swoją wizję unifikacji społeczeństwa. Powstawały ?nowoczesne? osiedla z gigantycznymi blokowiskami, w których zabroniono trzymania psów (żywiły się przecież mięsem, które było przeznaczone dla obywateli, szczekały przeszkadzając w wypoczynku). Trafiły więc na ulicę. Z pokolenia na pokolenie coraz lepiej przystosowywały się do nowych warunków, będąc zarazem agresorem (ataki, pogryzienia, choroby) i ofiarą (pieczone na ogniskach, czy też w formie psiego smalcu stanowiły cygański przysmak, który mógł decydować o przeżyciu mroźnych nocy).
Krótki, wieczorny spacer z przygodami, sprawił więc, że tej nocy spaliśmy jak zabici.
6/ Dzień szósty - Transalpina!
Po wieczorze pełnym wrażeń, postanowiliśmy nie dać się złudnemu poczuciu braku bezpieczeństwa. W końcu jesteśmy całkiem poważnymi (i trzeźwo myślącymi) ludźmi!
Czasem tylko nuciło nam się pod nosem, że każda wariatka ma w głowie [kasku?!] kwiatka czy jakoś tak.
Transalpina. Woda-skała-błoto-woda-skała-błoto i zieleń-błekit-zieleń-błękit-zieleń! Jeziorka, bajorka, góry, urwiska, dziury, zakrętasy i lasy! Obiad na dachu świata i nawet psina wyjątkowa, bo nie wściekła.
Po bieszczadzkich owcach, rumuńskie kozy i krowy dumnie kroczące szosą, zdawały się być częścią naturalnego krajobrazu naszej Wyprawy.
Virażka Pawłowa musi mieć w sobie jakąś dobroć nieokreśloną. Zwierzęta wtulały się w nią niczym zmęczony podróżnik w poduchę po dniu pełnym wrażeń. I nas też to spotkało tej nocy - sen strudzonego wędrowca.
7/ Dzień siódmy - Dniem Kulminacyjnym - Transfagaraska
Co tu dużo mówić? Droga z początku dziurawa, zakrętów moc, osły na drogach, na 2500m n.p.m. wieje po kostkach, a tunelu to końca nie widać! I po to tyle zachodu i kilometrów nawiniętych na koła?
I jeszcze ten wiatr! Wiał tak, że aż oczy się pociły!
Serpentyny? Wrażenie jakie miałam, to tylko takie, że zaraz będę językiem lizać asfalt! Kierowcy noga (ręka!) ciężka się nagle zrobiła i gnał jak wariat nawlekając na Nitkę Spełnionych Marzeń każdy zawijas po kolei.
Taka to droga, że rozpisywać się naprawdę nie warto!
I ta Czapka Niewidka! Benzyna wywietrzała (!), więc zjazd szosą transfagaraską na zgaszonym silniku mamy zaliczony. Uczucie niewidzialności gratis!
Wieczór Dnia Spełnionego Marzenia zastał nas przy ognisku pod tysiącem gwiazd z kiełbaskami na rumuńskich kijaszkach.
8/ Ósemka
Pamiętam zaskoczenie, gdy zjechaliśmy w Transfagaraskiej. Pokonaliśmy Karpaty! Całkiem okazałe to góry, muszę przyznać.
Suniemy na zgaszonym silniku, Plecaczek wierci się niemiłosiernie, Kierowca zatopiony w swoim kierowniczym świecie? I czegóż ja się wiercę? Coś mi nie pasuje? Ano przed chwilą było 2500m n.p.m., a nagle jestem na nizinie! Karpaty naprawdę pojawiają się znikąd!
I tak dotarliśmy do Dnia Ósmego. Powiem Ci w sekrecie Czytelniku, że nie ma się co powtarzać w koło Macieju.
Wszystko wciąż takie pospolite
nuda, nic się nie dzieje.
Lenie.
Jak całą Wyprawę: jedziemy i nie gadamy. Bo po co, jak wokół tyle ciekawych, nowych, świeżych twarzy do poznania, a siebie mamy na co dzień! Zawieraliśmy więc trochę nieprawdopodobne i czasem bajkowe przyjaźnie.
9/Droga Tysiąca Dziur
W rumuńskich wsiach życie płynie zwyczajnie i skupia się wokół głównej ulicy. To tu gentelmani raczą się iście wybornymi trunkami w przydrożnych restauracjach parząc pośladki na plastikowych fotelach, a damy przechadzają się leniwie wzdłuż arterii posiadłości z pociechami na rękach. Zdarzają się również Rumuni okupujący kolana polskich motocyklistów
Ot zwykła codzienność. 
10/ Wciąż jedziemy!
Nasza wyprawowa codzienność była okraszona zarówno większymi wrażeniami, jak i małymi obrażeniami.
Bywało, że na twarzach gościło zagubienie, gdy trafiliśmy za inną granicę niż byśmy chcieli
albo gdy w rumuńskich górach o zmierzchu lubiła skończyć nam się droga.
Mniemam, że moje piski (dzięki siniakom na tym, co było świeżo wypoczęte Dnia Początkowego, po przebyciu prawie 200km dziurami) oraz zamek Spiski też głęboko zapadł w pamięć Kierowcy.
11/ Ostatni
Dzień rozpoczęty śniadaniem z widokiem na futrynę sklepową.
Skończony natomiast morderczym powrotem do domu ? 426 kilometrów, łącznie z zasypianiem na tylnym, jak i przednim siedzeniu?
I tak wypadałoby skończyć tę historię.
Jak udało nam się przeżyć razem tyle dób? Otóż mieliśmy prostą zasadę: On kieruje, ja wyglądam. On, odpowiedzialny i zrównoważony Kierowca, wykonywał swoje zadanie wedle pierwotnego założenia.
Wciąż poważny wprawdzie nie robił nic, żeby chociaż trochę zabawy z Wyprawy było, to stawiał czoła wszelkim niebezpieczeństwom i był w stanie bronić (mnie i Virażki, albo Virażki i mnie?) do upadłego!
Ja? No tak? wyglądałam? jak wyjdź stąd i nie wracaj po tych nocach w rumuńskich krzakach!
A jak będzie opowiadał Ci bajki i inne niestworzone historie - nie daj się nabrać! Wystarczy, że ja się dałam? i tak sobie wciąż płyniemy tymi asfaltowymi rzekami?
Piaseczno 2011
,tak operować słowem...z taką to i na koniec świata... 
) 
...ten tego ten...jeśli nie sprawi Ci kłopotu,to może podasz parametry aparatu,bo zdjątka bardzo udane
